One more time
#knowledge
“แค่มองหน้าพี่ใกล้ๆยังโคตรตื่นเต้นเลย
ปากพี่ก็นุ่มเป็นบ้า จนตอนนี้ไม่ใช่แค่ตื่นเต้นแล้วอ่ะ”
“หมายถึงอะไร…”
ยุนกิรู้สึกได้ว่าไอ้เด็กนี่กำลังขยับเข้ามา
ชิดจนแทบไม่มีช่องว่าง ชิดจนรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากผิวเนื้อ และบางอย่างที่มันชนขาเขา
“ผมยังเด็กอ่ะ
กลั้นความรู้สึกอะไรไว้ไม่ได้นานหรอก”
“นี่มึง...”
“ช่วยสอนด้วยนะครับ”
“แท— อื้อ!”
ริมฝีปากบางของเขาโดนปิดลงมาด้วยอวัยวะเดียวกันอีกครั้ง
แต่มันไม่เหมือนครั้งแรก ไอ้สัมผัสร้อนที่เข้ามาแหวกว่ายกวาดต้อนไปทั่วโพรงปากของเขานี่ทำเอาเขารู้สึกร้อนไปทั้งร่างกาย –มันชักจะเริ่มไปกันใหญ่...
มึงจะมาอยากรู้อยากลองอะไรตอนนี้!!
เนิ่นนานเกือบนาทีก่อนแทฮยองจะผละออกไป
เอาอากาศหายใจเข้าปอด ท่าทางของเด็กเวรนี่ทำเอาเขาหลุดขำออกถึงแม้จะยังร้อนไปทั่วใบหน้าก็ตาม
“ครั้งแรก?”
แทฮยองส่ายหัวพรืดทั้งที่ยังหอบหายใจ “แต่กับคนอื่นก็ไม่เขินตอนทำขนาดนี้”
แม่งเอ้ย
มินยุนกิว่าเขาเริ่มจะคล้อยตามไอ้เด็กนี่แล้วว่ะ
“เด็ก”
“งั้นผู้ใหญ่ก็สอนเด็กหน่อยครับ”
ยุนกิลมหายใจสะดุด เบิกตากว้างตอนแทฮยองดึงมือเขาไปสัมผัสส่วนกลางลำตัวของมันที่แข็งจนรู้สึกได้
เหี้ยเอ้ย!
“ดะ... เดี๋ยว แท...” บ้าเอ้ย! เสียงจะสั่นทำไมวะ ”ไปรู้เรื่อง...
พวกนี้ อึก.. จากไหน หรือมึง...เคย”
“เปล่า แต่โลกมันมี ...
อินเตอร์เน็ต นะ ยุนกิ”
“อย่าลามปาม อ่า...”
มันเริ่มจะไปกันใหญ่ เหตุการณ์อยู่ดีๆมันเลยเถิดมาถึงตรงนี้ได้ยังไงวะ
เสียงที่เริ่มแตกหนุ่มของไอ้เด็กแทฮยองดังอยู่ข้างหูแบบติดขัดแม่งก็ทำเอาเขาใจสั่น
ไอ้สัมผัสวาบหวามตรงต้นขาก็ทำเอาเขาตัวสั่นไปด้วยไม่ใช่แค่ใจ
มินยุนกิจะไม่ใส่ยีนส์ขาดๆอีก
สาบานเลยถ้าอยู่กับได้เด็กเวรนี่!
“อ่า.. เดี๋ยว...”
“ถ้าพี่รู้สึก อึก...
ก็อย่ากลั้นไว้” มือของแทฮยองที่สัมผัสเขาผ่านเนื้อผ้ามันรู้สึกร้อนจนแทบบ้า
ยุนกิปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้ป้ายศีลธรรมในหัวเขากำลังจะหักออกเป็นสองเสี่ยง
ซึ่งคนที่หักมันออกก็คือไอ้เด็กหื่นกามแทฮยอง!
“มึง อึก อ่า.. นี่มัน”
มินยุนกิอยากจะบ้าตายให้ได้
หัวสมองขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว เขารับรู้ได้แค่ความร้อนของลมหายใจแทฮยองที่เป่ารดต้นคอ
ความรู้สึกวาบหวามตรงคอทำเอาเขาสติแตกกระเจิง ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าตรงต้นคอที่เหนือเสื้อเชิ้ตขึ้นไปแม่งต้องเป็นรอยแน่ๆ
“เฮ้ยเดี๋ยว!
เดี๋ยวก่อน แท.. อ่า มัน… มึง”
เขาแทบจะพูดออกมาไม่เป็นคำ ตอนที่รู้สึกถึงสัมผัสร้อนของฝ่ามือที่ไม่ได้มีเนื้อผ้ากั้นอีกแล้ว
ซิปกางเกงโดนปลดไปตอนไหนยังไม่รู้ ไม่รู้ด้วยว่าทำไมไอ้เด็กแทฮยองมันกล้าทำขนาดนี้
ยุนกิจิกเท้าลงกับโซฟาเพราะความรู้สึกที่ตีขึ้นมาที่ท้อง
ส่งเสียงร้องออกไปอย่างห้ามไม่ได้ทั้งความทรมานหรือรู้สึกดีปนเปกันไปหมดโดยที่ไอ้เด็กตัวโตที่คร่อมเขาอยู่นี่ไม่ได้แม้แต่จะหยุด
แม่ง เขาไม่เชื่อว่ามันเป็นเด็ก ม.2 ได้มั้ย
แทฮยองหอบหายใจถี่อยู่ข้างหู
ปลดซิปกางเกงตัวเองออกและจับมือเขาเข้าไปสัมผัสอะไรๆให้มากกว่าเดิม ความรู้สึกอุ่นร้อนเต็มฝ่ามือแข็งชูชันเสียจนยุนกิไม่กล้าลืมตาสู้อะไรทั้งนั้น
“ช่วยผม... หน่อย”
โอ๊ย! ไม่คิดว่ากูจะอายเลยม๊างงง!
“พี่ หน้าแดง ...นะ”
“เวร อ่า... เหอะ”
ยุนกิกอบกุมส่วนล่างของแทฮยองไว้เต็มฝ่ามือ
เขาคิดอะไรไม่ออกอีกแล้วเพราะแทฮยองที่ยังสัมผัสเขาไม่หยุด ไปอดอยากมาจากไหนวะ
ตอบกูมาสิว่าครั้งแรก ไอ้ที่ทำให้เขารู้สึกได้ขนาดนี้นี่ความสามารถเฉพาะตัวหรอ!
เขาจะทำอะไรนอกจากหวีดร้องกับตัวเองในใจ
กูบอกให้มึงเดี๋ยววว ใจเย็นนน
ยุนกิซบหน้าลงตรงบ่ากว้างของไอ้เด็กหื่นกาม
คราวนี้ไม่ใช่ป้ายศีลธรรมหรือความคิดบ้าๆแต่เป็นตัวเขาที่กำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
แทฮยองกดฝ่ามือลงหนักขึ้นทุกที จนเขามือสั่นแทบไม่มีแรง
แต่ด้านมืดในร่างกายกำลังแหวกออกมาตะโกนใส่หน้าว่ามึงต้องการก็ยอมรับมาเหอะ
ยุนกิไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่ามือที่ขยับปรนเปรอไอ้เด็กนี่อยู่ก็เป็นมือของเขาเหมือนกัน
“แท.. กู... อ่า พี่.. จะ”
มือหนารูดรั้งส่วนกลางลำตัวของเขาเร็วขึ้นเรื่อยๆจนยุนกิแทบจะทนอะไรๆไม่ไหวอีกแล้ว
ลมหายใจอุ่นเป่ารดข้างหูดังถี่จนรู้ว่าไอ้เด็กนี่ก็อดทนไม่แพ้กัน
“ไม่ต้อง... กลั้นนะ ยุนกิ”
เสียงหอบหายใจและเสียงเฉอะแฉะที่ส่วนล่างดังกึกก้องในหัวพร้อมอุณหภูมิร่างกายที่พุ่งขึ้นสูง
ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะแรงอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้อีกแล้ว กิจกรรมบ้า ๆนี่กำลังจะเดินมาถึงจุดสิ้นสุด
ยุนกิเชิดใบหน้าขึ้น ส่งเสียงร้องออกมาอย่างสุดจะอดกลั้นเมื่อแทฮยองขยับมือเร็วขึ้นเรื่อยๆและเขาที่หยุดตัวเองไม่ได้แล้วเหมือนกัน
สุดท้ายเขาก็เข้าถึงเส้นชัยพร้อมไอ้เด็กเวรที่ซบหน้าลงมาตรงบ่าเขาด้วยความเหนื่อยอ่อน
“โคตร...เหนียว”
ยุนกิว่า รู้สึกเหนอะหนะไปทั้งฝ่ามือ
คราบสกปรกเลอะทั้งเสื้อทั้งกางเกง
แต่พอก้มลงไปดูก็แทบจะจิกหัวตัวเองให้มองสูงขึ้นมาไม่ทัน
โอ้ เชี่ย
แทฮยองหัวเราะเสียงเบาจนหัวอยากจะตบหัวแม่ง เออ
จะหัวเราะก็หัวเราะออกมาเลย! เขารู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอีกรอบแล้วคิดได้ว่ากูไม่ควรมองต่ำไปกว่าที่เป็นอยู่
เขาดีใจที่แทฮยองหยุดมันแค่นี้ แค่ตรงนี้
เพราะสิ่งที่เป็นมันก็เลยเถิดมามากพอ แต่ถึงแม้ไอ้เด็กนี่อยากจะต่อ มินยุนกิก็จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นหรอกน่า
เขายังมีศีลธรรมและจำได้ขึ้นใจว่าไอ้เด็กที่วาดรอยยิ้มกว้างทั้งที่ยังหอบอยู่ให้เขานี่มันอายุ
13
“ตอนนี้... จองไว้ก่อน”
“…”
“ไว้รอผมโตกว่านี้ ผมจะไม่ปล่อยให้พี่รอดแล้ว”
แต่แม่ง
อาการใจเต้นนี่มันห้ามไม่ได้ว่ะ
กลับไปต่อ ► https://goo.gl/q2fIQH
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น