Not Enough
“ผมก็ไม่ได้เล่นนี่”
“…”
“ผมเอาจริง”
แทฮยองจับมือเล็กข้างหนึ่งที่ดันไหล่เขาออกและกดไว้กับเตียง
ก้มหน้าลงจูบที่ปากยุนกิอีกครั้ง รุกล้ำโพรงปากอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนแต่หนักแน่น
เขากดริมฝีปากให้แนบชิดจนไม่มีที่ให้อากาศได้ผ่าน
สัมผัสที่เริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆทำเอายุนกิอ่อนแรง มืออีกข้างที่ดันไหล่คนบนตัวไว้เปลี่ยนมาเป็นกำเสื้อแน่น
เสียงจ๊วบจ๊าบน่ารังเกียจที่ดังก้องในหัวยิ่งทำให้ยุนกิหน้าร้อนเข้าไปใหญ่
โอเค ยอม
ไม่ไปแม่งละ งานลงงานเลี้ยง
“พี่หน้าแดงนะ” เมื่อยุนกิเริ่มหายใจติดขัดเขาจึงผละตัวออก ละออกจากริมฝีปาก
จูบซับรอยน้ำลายตามคางและสันกราม ลงไปซุกไซร้ที่ลำคอขาวแทน
“ไอ้.. อึก เด็กบ้า” เสียงด่าเบาๆของยุนกิทำให้เขาขำออกมาเล็กน้อย
ลิ้นร้อนเลียตั้งแต่ลำคอไล่ขึ้นไปข้างแก้มจนถึงใบหู
แทฮยองกดจูบเบาๆตรงต่างหูสีเงินที่เป็นคนใส่ให้เองกับมือ
ก่อนจะกลับมาซุกซนตรงคอทำรอยกลีบกุหลาบแดงตัดกับผิวขาวของคนเป็นพี่เสียหลายจุด
มืออีกข้างที่ว่างจัดการดึงโบโรไทด์กับเสื้อตัวนอกออกแล้วโยนไปให้พ้นตัว
ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทของคนใต้ร่างออกอย่างเร็วจนเผยผิวขาวนวล
แทฮยองก้มกดลงจูบอีกครั้งที่หน้าอกไล่ลงไปถึงหน้าท้องเนียน
ดูดดุนมันจนเกิดเป็นรอยแดง ยุนกิรู้สึกมวนไปหมดตรงช่วงท้อง
สมองและสายตาพร่าไปหมดจนคิดอะไรไม่ออก
แทฮยองส่งลิ้นเลียตรงแอ่งสะดือและลากลงต่ำจนยุนกิสะดุ้งจิกหัวไว้แทบไม่ทัน
“ไม่ต้องมายิ้มแป้นเลยเด็กเวร
ก็รู้ว่าไม่ชอบ”
“ครับๆ” แทฮยองไม่ได้สะทกสะท้าน กลับยิ้มขำขันมากกว่าเก่า
เขารู้ดีว่ายุนกิไม่ชอบให้ใช้ปากกับตรงนั้น อะไรที่ยุนกิไม่ชอบเขาก็จะไม่ทำ
แต่เพียงแค่แกล้งนิดหน่อย เวลาคนเป็นพี่ทำหน้าโหดมันน่ารักจะตาย
ยุนกิหอบเล็กน้อยแถมรอยยิ้มกวนๆของแทฮยองยังทำให้เขาหัวเสียเข้าไปใหญ่
แม่งก็ไม่ใช่ครั้งแรก
แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่อายป่ะวะ
แทฮยองผละตัวออก ถอดเสื้อยืดของตัวเองทิ้ง
จัดการปลดเข็มขัด ดึงกางเกงและชั้นในของยุนกิลงรวมถึงของตัวเองด้วย
“วันหลังเวลาอยู่บ้านพี่น่าจะแต่งตัวแบบนี้นะ
ใส่แต่เสื้อก็เซ็กซี่ดี” เขาไม่ได้โกหก อย่างที่บอก
เสื้อสีดำมันตัดกับผิวขาวจนดูเด่นแถมรอยแดงๆที่เขาเป็นคนทำมันเองยิ่งทำให้คนใต้ร่างน่ามองเสียยิ่งกว่าอะไร
แทฮยองจับคนเป็นพี่ขึ้นนั่งตักให้หลังแนบชิดกับหน้าท้องแกร่งของตัวเอง
“อ๊ะ!” ยุนกิสะดุ้งตอนริมฝีปากหนาแนบลงมาที่ท้ายทอย
มือข้างหนึ่งของแทฮยองรวบเอวเล็กไว้ ส่วนอีกข้างลูบไล้ต้นขาขาว
ทั้งบีบทั้งขยำจนยุนกิขนลุกซู่
ครืด ครืด
“แท.. โทร โทรศัพท์” ยุนกิจับมือแทฮยองให้หยุดการกระทำเพราะโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ตรงหัวเตียง
แทฮยองจิ๊ปากเล็กๆและคว้ามือไปรับโทรศัพท์เอง
“สวัสดีครับ” มินยุนกิกำลังจะร้องขัดแต่เขาชิงส่งนิ้วเข้าไปในปากเสียก่อน
เขี่ยลิ้นเล็กด้วยความหยอกล้อ กวาดนิ้วไปทั่วโพรงปากจนนิ้วชุ่มน้ำลาย
เขาเปลี่ยนมาใช้ใบหูหนีบโทรศัพท์ไว้กับไหล่และใช้มือพันธนาการข้อมือเล็กสองข้างไว้ด้วยกัน
[ เอ่อ
นี่เบอร์มินยุนกิใช่มั้ยครับ? ] ปลายสายตอบกลับมาอย่างไม่มั่นใจ
“ครับ ถูกแล้ว นั่นใคร”
[ มินฮยอก นั่นใคร ขอสายยุนกิหน่อย
]
“อึก.. แท”
“อ๋อ พี่มินฮยอกใช่มั้ยครับ
พี่ยุนกิไม่สบายกะทันหัน คงจะไปงานรวมรุ่นอะไรของพี่ไม่ได้แล้วล่ะครับ”
[ จริงดิ เป็นอะไรมากมั้ย
แล้วนายเป็-- ]
แทฮยองชิงตัดสายก่อนอีกฝ่ายจะพูดจบเสียด้วยซ้ำ
มือหนากดปิดเครื่องแล้วโยนมันไปไว้หัวเตียงอย่างไม่ใยดี
“ไม่มีใครมาขัดแล้วนะครับ” แทฮยองพลิกตัวยุนกิให้หันมาประจันหน้ากับตัวเอง
จับยุนกิให้เอาเข่าสองข้างยันไว้กับเตียง
แขนข้างหนึ่งของเขารวบเอวยุนกิเอาไว้ส่วนอีกข้างส่งนิ้วที่ชุ่มน้ำลายของคนตัวเล็กเองไล้วนอยู่ตรงปากทางเข้า
คนตัวขาวจิกไหล่เขาไว้ ริมฝีปากประสานกันอีกครั้ง ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันไปมา
ต่างคนต่างกระหายรุกเร้ากันไม่จบไม่สิ้น
ยุนกิลืมแล้ว ลืมทุกอย่าง
ช่างแม่งงานเลี้ยงรุ่น
ช่างแม่งเพื่อนที่นานๆเจอกันที
ช่างแม่งเหล้าฟรีที่งานเลี้ยง
ช่างแม่งทั้งหมด
นิ้วที่ไล้วนอยู่ตรงช่องทางรักเปลี่ยนมาเป็นกดลึกเข้าไปทำยุนกิสะดุ้งเฮือก
ความรู้สึกเจ็บนิดๆเพราะไม่ได้ทำบ่อยผสมกับความรู้สึกซ่าบซ่านปนเปไปหมดจนเขาแยกไม่ออก
ยุนกิกัดปากกลั้นเสียงครางไว้แน่นจนแทฮยองกลัวว่าปากสวยนั่นจะแตกหรือเกิดเป็นรอยแผล
เขาค่อยๆเพิ่มจำนวนนิ้ว จากหนึ่งเป็นสอง
กดย้ำตรงจุดกระสันหลายๆทีคล้ายหลอกล้อจนยุนกิสะดุ้งตัวโยนและหลุดเสียงครางออกมา
แทฮยองยิ้มอย่างพอใจในผลงาน
พี่ยุนกิมักจะพยายามกลั้นเสียงครางไว้ทั้งๆที่มันเป็นเสียงที่เขาชอบแท้ๆเชียว
“จะเริ่มละนะ” เขาพูดเสียงกระเส่าข้างใบหูเล็กและหายใจแรงจนแทบควบคุมไม่ได้
ส่วนกลางลำตัวแข็งจนปวดไปหมด
แต่แทฮยองคิดว่าคนตัวเล็กน่าจะพร้อมรับเขาเข้าไปเต็มทีแล้ว
“ค่อยๆนะ ถ้าเจ็บจะกัดไหล่ผมก็ได้” แทฮยองหยิบถุงยางมาสวม เพราะถ้าขอให้คนเป็นพี่ทำวันนี้ก็คงไม่ได้ต่อแน่ๆ แขนแกร่งรวบเอวเล็กไว้
ยุนกิซบหน้าลงกับบ่าคนเป็นน้องแล้วค่อยๆกดตัวเองลงช้าๆโดยมีท่อนแขนเขาคอยช่วยประคองไว้
ไม่งั้นขาสั่นขนาดนั้นคงได้ล้มลงไปแล้วแน่ๆ
ยุนกิกดตัวเองรับแทฮยองเข้ามาจนสุด
ได้แต่ผ่อนลมหายใจซบหน้าอยู่ตรงบ่ากว้าง เหงื่อเหนียวเหนอะหนะไหลปะปนจนไม่รู้ว่าเป็นของใคร
ความรู้สึกที่ช่องทางข้างล่างมันแสบไปหมดจนต้องค้างตัวไว้
“อึก..”
“ไหวนะ?” เขาถามออกไปเสียงเบา พยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น
ความรู้สึกอุ่นจนร้อนที่ช่วงล่างยิ่งทำให้เขามีอารมณ์และอยากขยับสวน
ลงมือกระทำชำเราร่างขาวตรงหน้านี่เต็มที่ แต่เขาต้องทนเพราะไม่อยากให้ยุนกิเจ็บไปมากกว่านี้
มันคงไม่ดีถ้าเขาสนุกอยู่คนเดียวนะ
ถึงแม้จริงๆเขาจะทนมาตั้งแต่พี่ยุนกิยืนติดกระดุมเสื้ออยู่ตรงหน้าแล้วก็เถอะ
แทฮยองเอียงหัวซบคนเป็นพี่
ลูบกลุ่มผมนุ่มสีเทาอย่างอ่อนโยนและเล่นกับส่วนกลางร่างกายของคนตัวเล็ก เบี่ยงเบนความสนใจให้ช่องทางด้านล่างผ่อนคลายลง
“อืม.. อึก ต่อ...เลย”
ยุนกิเอ่ยตอบเสียงกระเส่ายามเมื่อเริ่มชินตัวที่ช่องทางด้านล่าง
เขาพยุงคนตัวเล็กไว้ให้นอนลง
หลังที่มีเสื้อเชิ้ตสีเข้มกั้นสัมผัสกับเตียงนุ่มโดยที่ส่วนล่างยังเชื่อมต่อกันอยู่
แทฮยองขยับตัวให้แนบชิด มือข้างนึงจับยันต้นขาขาวไว้ส่วนอีกข้างจับอยู่ที่เอวขาว
ขาอีกข้างของยุนกิตวัดเข้าไว้ที่เอวแกร่งดันอีกคนให้เข้าใกล้มากยิ่งขึ้น
แทฮยองเริ่มขยับช้าๆ
และเน้นย้ำบางจุดที่ยุนกิสะดุ้ง
จากนั้นค่อยเพิ่มความเร็วเมื่อยุนกิชินจนไม่ได้มีสีหน้าเจ็บปวด แทฮยองดันตัวเข้าออกอย่างเป็นจังหวะไม่ได้ให้ยุนกิพักหายใจ
เสียงหยาบโลนของเนื้อที่กระทบกันบวกกับเสียงทุ้มที่บ่งบอกความรู้สึกมีความสุขของคนที่กำลังบุกรุกช่องทางของเขานั้นทำเอายุนกิหูอื้อคิดอะไรไม่ออก
เสียงครางติดแหบดังออกมาเบาๆเป็นระยะๆ มือจิกเตียงไว้แน่น ยุนกิไม่มีความพยายามในการกลั้นเสียงของตัวเองอีกต่อไปในเมื่อความรู้สึกที่ช่วงล่างมากขนาดนี้
ร่างกายร้อนรุ่มไปหมดและต้องการปลดปล่อย
เอวบางบิดเร่าอย่างทรมานเมื่อใกล้ถึงจุดสิ้นสุด
“พร้อม..กันนะ”
เสียงแหบพร่ากระซิบเข้าที่ข้างหู ยุนกิ
โน้มคอคนเป็นน้องลงมาลงหน้าผากชิดติดกัน มือบางเปลี่ยนจากจิกเตียงเปลี่ยนไปเป็นโอบรอบคอแทน
ทั้งสองขยับตัวเป็นจังหวะร้อนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนถึงจุดสิ้นสุด
น้ำสีขาวขุ่นไหลเปรอะเปื้อนเตียงและเสื้อที่ยุนกิใส่อยู่ผสมกับเหงื่อไคลจนรู้สึกสกปรก
ยุนกิที่ได้ปลดปล่อยถึงกับหมดแรง
แขนตกลงไปข้างตัวและนอนหลับตาผ่อนลมหายใจจากความรู้สึกร้อนแรงเมื่อครู่
แทฮยองค้างตัวไว้สักพัก สูดหายใจเอาอากาศเข้าให้เต็มปอด
ค่อยถอยตัวออกมาจนส่วนล่างที่เชื่อมต่อกันหลุดช้าๆราวกับกลั่นแกล้ง
เขาหัวเราะออกมาน้อยๆเมื่อยุนกิทำหน้าเหยเกอีกครั้งยามถอนช่วงล่างออกมา
เขาดึงถุงยางออก มัดมันและโยนทิ้งลงถึงขยะข้างเตียง
เอื้อมมือไปคว้าถุงยางซองใหม่มาคาบไว้ที่ปาก
ยุนกิลืมตาอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆโดนจับกลับไปนั่งบนตักแกร่งอีกครั้ง
แก่นกายแข็งที่เสียดสีอยู่ตรงหน้าท้องทำให้เขาหน้าร้อนและเริ่มมีอารมณ์อีกรอบ
“ไม่พอรึไง”
แทฮยองไม่ได้ตอบกลับยิ้มกว้างโชว์ฟันที่คาบถุงยางซองใหม่เอาไว้
ยุนกิถอนหายใจเล็กๆ มือเล็กคว้ามันออกมาและฉีกมันด้วยปากของตัวเอง
ยุนกิดันตัวขึ้นเล็กน้อยให้อยู่ในท่าทางที่ถนัดก่อนจะจูบเข้าที่ริมฝีปากหนา
ส่งลิ้นเข้าไปหยอกล้ออีกครั้ง
มือก็ทำหน้าที่รูดขึ้นลงที่แก่นกายคนเป็นน้องช้าๆแต่เน้นๆเหมือนกำลังแกล้ง
ร่างขาวค่อยๆสวมถุงยางอันใหม่ให้ตรงจุดกลางร่างกายของคนที่ให้เขานั่งตักอยู่นี่
กดบี้ย้ำส่วนหัวจนแทฮยองหลุดเสียงกระเส่าออกมาให้ยุนกิได้ยิ้มกวนๆอย่างผู้ชนะ
มือบางผลักคนเป็นน้องให้หลังสัมผัสเตียง เขาส่งเสียงว้าวราวกลับแปลกใจ
นานๆทีจะได้เห็นพี่ยุนกิในมุมนี้นะเนี่ย
ยุนกิดันตัวเองขึ้น
กดตัวเองให้เชื่อมต่อกับแทฮยองอีกครั้งโดยที่ลึกกว่าครั้งแรก ลึกจนแอบจุกเบาๆ
ริมฝีปากบางโดนกัดเพื่อกลั้นความรู้สึกทรมานเล็กๆไว้
มือข้างหนึ่งของเขาจับอยู่ที่เอวบางและอีกข้างจับประสานนิ้วกับยุนกิไว้แน่น
เติมเต็มช่องระหว่างนิ้วจนไม่เหลือที่ว่าง
บทรักดำเนินไปอีกรอบโดยที่ยุนกิเป็นฝ่ายขยับขึ้นลงเองและมีบ้างที่เขาสวนสะโพกให้กลับยุนกิได้รู้สึกเสียวเล่นตรงช่วงท้อง
อุณหภูมิห้องที่ยี่สิบสามองศาไม่ได้ช่วยให้อุณหภูมิร่างกายเย็นขึ้นแต่อย่างใดกลับยิ่งร้อนขึ้นกว่าเก่าด้วยอารมณ์สะสมและความต้องการที่มากขึ้นไปตามลำดับ
ทั้งสองโหยหาความสุขจนเมื่อเสร็จสิ้นแรงอารมณ์ ยุนกินอนแผ่ลงไปบนเตียงอีกครั้ง
หลับตาและยกแขนขึ้นบังตา แสงไฟห้องตอนนี้มันทำเอาตาพร่าไปเสียหมด ทั้งร้อน
ทั้งปวดเมื่อยไปหมด ตรงช่วงล่างรู้สึกแสบเล็กๆเสียด้วยซ้ำ
เนื้อตัวเหนอะหนะจนอยากจะอาบน้ำเต็มที แต่ตัวเขาตอนนี้ที่หมดแรง
ขาสั่นขนาดที่ว่าแม้แต่จะยืนยังไม่ได้
ไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร
แทฮยองช้อนตัวยุนกิขึ้นพาเข้าห้องน้ำไปล้างเนื้อล้างตัว
เสื้อเชิ้ตสีดำสนิทที่ใส่อยู่ตอนแรกเปื้อนสกปรกไปหมดโดนถอดออกและโยนลงตะกร้าผ้าไปเรียบร้อย
ร่างเล็กโดนวางลงในอ่างน้ำที่ไม่รู้ว่าไปเตรียมไว้ตอนไหนช้าๆ
เขากดเปิดน้ำจากฝักบัวด้านบนให้ไหลลงมา
สายน้ำเย็นช่วยให้ร่างเล็กที่หมดสภาพตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
ยุนกิเงยหน้าขึ้นรับสายน้ำโดยมีแทฮยองตามลงมานั่งในอ่างด้วยเรียบร้อย
“ไม่เอาแล้วนะ” ยุนกิพูดด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน หมดแรง ดวงตาตี่ตอนนี้แทบจะลืมไม่ขึ้นเสียด้วยซ้ำ
เขาหัวเราะเบาๆ รองน้ำล้างหน้าให้คนตัวเล็กอีกครั้งและขยับตัวเข้าไปใกล้
“จะช่วยทำความสะอาดไง”
ดีที่ครั้งนี้เขาใส่ถุงยาง
การทำความสะอาดเลยไม่ต้องยุ่งยากแบบที่ต้องทำความสะอาดข้างใน แทฮยองช่วยยุนกิขจัดคราบสกปรกทั้งหลายจนโดนไล่ออกมาก่อน
“ไปจัดการเตียงเลย” เสียงติดแหบเล็กๆชี้หน้าสั่งจนเขาต้องยอมออกมาแต่โดยดี