[ cut ] os : Not Enough (160316)

Not Enough

“ผมก็ไม่ได้เล่นนี่”

“…”

“ผมเอาจริง”

แทฮยองจับมือเล็กข้างหนึ่งที่ดันไหล่เขาออกและกดไว้กับเตียง ก้มหน้าลงจูบที่ปากยุนกิอีกครั้ง รุกล้ำโพรงปากอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนแต่หนักแน่น เขากดริมฝีปากให้แนบชิดจนไม่มีที่ให้อากาศได้ผ่าน สัมผัสที่เริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆทำเอายุนกิอ่อนแรง มืออีกข้างที่ดันไหล่คนบนตัวไว้เปลี่ยนมาเป็นกำเสื้อแน่น เสียงจ๊วบจ๊าบน่ารังเกียจที่ดังก้องในหัวยิ่งทำให้ยุนกิหน้าร้อนเข้าไปใหญ่

โอเค ยอม

ไม่ไปแม่งละ งานลงงานเลี้ยง

“พี่หน้าแดงนะ” เมื่อยุนกิเริ่มหายใจติดขัดเขาจึงผละตัวออก ละออกจากริมฝีปาก จูบซับรอยน้ำลายตามคางและสันกราม ลงไปซุกไซร้ที่ลำคอขาวแทน

“ไอ้.. อึก เด็กบ้า” เสียงด่าเบาๆของยุนกิทำให้เขาขำออกมาเล็กน้อย ลิ้นร้อนเลียตั้งแต่ลำคอไล่ขึ้นไปข้างแก้มจนถึงใบหู แทฮยองกดจูบเบาๆตรงต่างหูสีเงินที่เป็นคนใส่ให้เองกับมือ ก่อนจะกลับมาซุกซนตรงคอทำรอยกลีบกุหลาบแดงตัดกับผิวขาวของคนเป็นพี่เสียหลายจุด

มืออีกข้างที่ว่างจัดการดึงโบโรไทด์กับเสื้อตัวนอกออกแล้วโยนไปให้พ้นตัว ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทของคนใต้ร่างออกอย่างเร็วจนเผยผิวขาวนวล แทฮยองก้มกดลงจูบอีกครั้งที่หน้าอกไล่ลงไปถึงหน้าท้องเนียน ดูดดุนมันจนเกิดเป็นรอยแดง ยุนกิรู้สึกมวนไปหมดตรงช่วงท้อง สมองและสายตาพร่าไปหมดจนคิดอะไรไม่ออก แทฮยองส่งลิ้นเลียตรงแอ่งสะดือและลากลงต่ำจนยุนกิสะดุ้งจิกหัวไว้แทบไม่ทัน

“ไม่ต้องมายิ้มแป้นเลยเด็กเวร ก็รู้ว่าไม่ชอบ”

“ครับๆ” แทฮยองไม่ได้สะทกสะท้าน กลับยิ้มขำขันมากกว่าเก่า เขารู้ดีว่ายุนกิไม่ชอบให้ใช้ปากกับตรงนั้น อะไรที่ยุนกิไม่ชอบเขาก็จะไม่ทำ แต่เพียงแค่แกล้งนิดหน่อย เวลาคนเป็นพี่ทำหน้าโหดมันน่ารักจะตาย ยุนกิหอบเล็กน้อยแถมรอยยิ้มกวนๆของแทฮยองยังทำให้เขาหัวเสียเข้าไปใหญ่

แม่งก็ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่อายป่ะวะ

แทฮยองผละตัวออก ถอดเสื้อยืดของตัวเองทิ้ง จัดการปลดเข็มขัด ดึงกางเกงและชั้นในของยุนกิลงรวมถึงของตัวเองด้วย

“วันหลังเวลาอยู่บ้านพี่น่าจะแต่งตัวแบบนี้นะ ใส่แต่เสื้อก็เซ็กซี่ดี” เขาไม่ได้โกหก อย่างที่บอก เสื้อสีดำมันตัดกับผิวขาวจนดูเด่นแถมรอยแดงๆที่เขาเป็นคนทำมันเองยิ่งทำให้คนใต้ร่างน่ามองเสียยิ่งกว่าอะไร แทฮยองจับคนเป็นพี่ขึ้นนั่งตักให้หลังแนบชิดกับหน้าท้องแกร่งของตัวเอง

“อ๊ะ!” ยุนกิสะดุ้งตอนริมฝีปากหนาแนบลงมาที่ท้ายทอย มือข้างหนึ่งของแทฮยองรวบเอวเล็กไว้ ส่วนอีกข้างลูบไล้ต้นขาขาว ทั้งบีบทั้งขยำจนยุนกิขนลุกซู่

ครืด ครืด

“แท.. โทร โทรศัพท์” ยุนกิจับมือแทฮยองให้หยุดการกระทำเพราะโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ตรงหัวเตียง แทฮยองจิ๊ปากเล็กๆและคว้ามือไปรับโทรศัพท์เอง

“สวัสดีครับ” มินยุนกิกำลังจะร้องขัดแต่เขาชิงส่งนิ้วเข้าไปในปากเสียก่อน เขี่ยลิ้นเล็กด้วยความหยอกล้อ กวาดนิ้วไปทั่วโพรงปากจนนิ้วชุ่มน้ำลาย เขาเปลี่ยนมาใช้ใบหูหนีบโทรศัพท์ไว้กับไหล่และใช้มือพันธนาการข้อมือเล็กสองข้างไว้ด้วยกัน

[ เอ่อ นี่เบอร์มินยุนกิใช่มั้ยครับ? ] ปลายสายตอบกลับมาอย่างไม่มั่นใจ

“ครับ ถูกแล้ว นั่นใคร”

[ มินฮยอก นั่นใคร ขอสายยุนกิหน่อย ]

“อึก.. แท”

“อ๋อ พี่มินฮยอกใช่มั้ยครับ พี่ยุนกิไม่สบายกะทันหัน คงจะไปงานรวมรุ่นอะไรของพี่ไม่ได้แล้วล่ะครับ”

[ จริงดิ เป็นอะไรมากมั้ย แล้วนายเป็-- ]

แทฮยองชิงตัดสายก่อนอีกฝ่ายจะพูดจบเสียด้วยซ้ำ มือหนากดปิดเครื่องแล้วโยนมันไปไว้หัวเตียงอย่างไม่ใยดี

“ไม่มีใครมาขัดแล้วนะครับ” แทฮยองพลิกตัวยุนกิให้หันมาประจันหน้ากับตัวเอง จับยุนกิให้เอาเข่าสองข้างยันไว้กับเตียง แขนข้างหนึ่งของเขารวบเอวยุนกิเอาไว้ส่วนอีกข้างส่งนิ้วที่ชุ่มน้ำลายของคนตัวเล็กเองไล้วนอยู่ตรงปากทางเข้า คนตัวขาวจิกไหล่เขาไว้ ริมฝีปากประสานกันอีกครั้ง ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันไปมา ต่างคนต่างกระหายรุกเร้ากันไม่จบไม่สิ้น

ยุนกิลืมแล้ว ลืมทุกอย่าง

ช่างแม่งงานเลี้ยงรุ่น

ช่างแม่งเพื่อนที่นานๆเจอกันที

ช่างแม่งเหล้าฟรีที่งานเลี้ยง

ช่างแม่งทั้งหมด

นิ้วที่ไล้วนอยู่ตรงช่องทางรักเปลี่ยนมาเป็นกดลึกเข้าไปทำยุนกิสะดุ้งเฮือก ความรู้สึกเจ็บนิดๆเพราะไม่ได้ทำบ่อยผสมกับความรู้สึกซ่าบซ่านปนเปไปหมดจนเขาแยกไม่ออก ยุนกิกัดปากกลั้นเสียงครางไว้แน่นจนแทฮยองกลัวว่าปากสวยนั่นจะแตกหรือเกิดเป็นรอยแผล

เขาค่อยๆเพิ่มจำนวนนิ้ว จากหนึ่งเป็นสอง กดย้ำตรงจุดกระสันหลายๆทีคล้ายหลอกล้อจนยุนกิสะดุ้งตัวโยนและหลุดเสียงครางออกมา แทฮยองยิ้มอย่างพอใจในผลงาน พี่ยุนกิมักจะพยายามกลั้นเสียงครางไว้ทั้งๆที่มันเป็นเสียงที่เขาชอบแท้ๆเชียว

“จะเริ่มละนะ” เขาพูดเสียงกระเส่าข้างใบหูเล็กและหายใจแรงจนแทบควบคุมไม่ได้ ส่วนกลางลำตัวแข็งจนปวดไปหมด แต่แทฮยองคิดว่าคนตัวเล็กน่าจะพร้อมรับเขาเข้าไปเต็มทีแล้ว

“ค่อยๆนะ ถ้าเจ็บจะกัดไหล่ผมก็ได้” แทฮยองหยิบถุงยางมาสวม เพราะถ้าขอให้คนเป็นพี่ทำวันนี้ก็คงไม่ได้ต่อแน่ๆ แขนแกร่งรวบเอวเล็กไว้ ยุนกิซบหน้าลงกับบ่าคนเป็นน้องแล้วค่อยๆกดตัวเองลงช้าๆโดยมีท่อนแขนเขาคอยช่วยประคองไว้ ไม่งั้นขาสั่นขนาดนั้นคงได้ล้มลงไปแล้วแน่ๆ

ยุนกิกดตัวเองรับแทฮยองเข้ามาจนสุด ได้แต่ผ่อนลมหายใจซบหน้าอยู่ตรงบ่ากว้าง เหงื่อเหนียวเหนอะหนะไหลปะปนจนไม่รู้ว่าเป็นของใคร ความรู้สึกที่ช่องทางข้างล่างมันแสบไปหมดจนต้องค้างตัวไว้

“อึก..”

“ไหวนะ?” เขาถามออกไปเสียงเบา พยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น ความรู้สึกอุ่นจนร้อนที่ช่วงล่างยิ่งทำให้เขามีอารมณ์และอยากขยับสวน ลงมือกระทำชำเราร่างขาวตรงหน้านี่เต็มที่ แต่เขาต้องทนเพราะไม่อยากให้ยุนกิเจ็บไปมากกว่านี้

มันคงไม่ดีถ้าเขาสนุกอยู่คนเดียวนะ

ถึงแม้จริงๆเขาจะทนมาตั้งแต่พี่ยุนกิยืนติดกระดุมเสื้ออยู่ตรงหน้าแล้วก็เถอะ

แทฮยองเอียงหัวซบคนเป็นพี่ ลูบกลุ่มผมนุ่มสีเทาอย่างอ่อนโยนและเล่นกับส่วนกลางร่างกายของคนตัวเล็ก เบี่ยงเบนความสนใจให้ช่องทางด้านล่างผ่อนคลายลง

“อืม.. อึก ต่อ...เลย”

ยุนกิเอ่ยตอบเสียงกระเส่ายามเมื่อเริ่มชินตัวที่ช่องทางด้านล่าง เขาพยุงคนตัวเล็กไว้ให้นอนลง หลังที่มีเสื้อเชิ้ตสีเข้มกั้นสัมผัสกับเตียงนุ่มโดยที่ส่วนล่างยังเชื่อมต่อกันอยู่ แทฮยองขยับตัวให้แนบชิด มือข้างนึงจับยันต้นขาขาวไว้ส่วนอีกข้างจับอยู่ที่เอวขาว ขาอีกข้างของยุนกิตวัดเข้าไว้ที่เอวแกร่งดันอีกคนให้เข้าใกล้มากยิ่งขึ้น

แทฮยองเริ่มขยับช้าๆ และเน้นย้ำบางจุดที่ยุนกิสะดุ้ง จากนั้นค่อยเพิ่มความเร็วเมื่อยุนกิชินจนไม่ได้มีสีหน้าเจ็บปวด แทฮยองดันตัวเข้าออกอย่างเป็นจังหวะไม่ได้ให้ยุนกิพักหายใจ เสียงหยาบโลนของเนื้อที่กระทบกันบวกกับเสียงทุ้มที่บ่งบอกความรู้สึกมีความสุขของคนที่กำลังบุกรุกช่องทางของเขานั้นทำเอายุนกิหูอื้อคิดอะไรไม่ออก เสียงครางติดแหบดังออกมาเบาๆเป็นระยะๆ มือจิกเตียงไว้แน่น ยุนกิไม่มีความพยายามในการกลั้นเสียงของตัวเองอีกต่อไปในเมื่อความรู้สึกที่ช่วงล่างมากขนาดนี้ ร่างกายร้อนรุ่มไปหมดและต้องการปลดปล่อย เอวบางบิดเร่าอย่างทรมานเมื่อใกล้ถึงจุดสิ้นสุด

“พร้อม..กันนะ”

เสียงแหบพร่ากระซิบเข้าที่ข้างหู ยุนกิ โน้มคอคนเป็นน้องลงมาลงหน้าผากชิดติดกัน มือบางเปลี่ยนจากจิกเตียงเปลี่ยนไปเป็นโอบรอบคอแทน ทั้งสองขยับตัวเป็นจังหวะร้อนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนถึงจุดสิ้นสุด น้ำสีขาวขุ่นไหลเปรอะเปื้อนเตียงและเสื้อที่ยุนกิใส่อยู่ผสมกับเหงื่อไคลจนรู้สึกสกปรก

ยุนกิที่ได้ปลดปล่อยถึงกับหมดแรง แขนตกลงไปข้างตัวและนอนหลับตาผ่อนลมหายใจจากความรู้สึกร้อนแรงเมื่อครู่ แทฮยองค้างตัวไว้สักพัก สูดหายใจเอาอากาศเข้าให้เต็มปอด ค่อยถอยตัวออกมาจนส่วนล่างที่เชื่อมต่อกันหลุดช้าๆราวกับกลั่นแกล้ง เขาหัวเราะออกมาน้อยๆเมื่อยุนกิทำหน้าเหยเกอีกครั้งยามถอนช่วงล่างออกมา

เขาดึงถุงยางออก มัดมันและโยนทิ้งลงถึงขยะข้างเตียง เอื้อมมือไปคว้าถุงยางซองใหม่มาคาบไว้ที่ปาก ยุนกิลืมตาอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆโดนจับกลับไปนั่งบนตักแกร่งอีกครั้ง แก่นกายแข็งที่เสียดสีอยู่ตรงหน้าท้องทำให้เขาหน้าร้อนและเริ่มมีอารมณ์อีกรอบ

“ไม่พอรึไง”

แทฮยองไม่ได้ตอบกลับยิ้มกว้างโชว์ฟันที่คาบถุงยางซองใหม่เอาไว้ ยุนกิถอนหายใจเล็กๆ มือเล็กคว้ามันออกมาและฉีกมันด้วยปากของตัวเอง ยุนกิดันตัวขึ้นเล็กน้อยให้อยู่ในท่าทางที่ถนัดก่อนจะจูบเข้าที่ริมฝีปากหนา ส่งลิ้นเข้าไปหยอกล้ออีกครั้ง มือก็ทำหน้าที่รูดขึ้นลงที่แก่นกายคนเป็นน้องช้าๆแต่เน้นๆเหมือนกำลังแกล้ง

ร่างขาวค่อยๆสวมถุงยางอันใหม่ให้ตรงจุดกลางร่างกายของคนที่ให้เขานั่งตักอยู่นี่ กดบี้ย้ำส่วนหัวจนแทฮยองหลุดเสียงกระเส่าออกมาให้ยุนกิได้ยิ้มกวนๆอย่างผู้ชนะ มือบางผลักคนเป็นน้องให้หลังสัมผัสเตียง เขาส่งเสียงว้าวราวกลับแปลกใจ นานๆทีจะได้เห็นพี่ยุนกิในมุมนี้นะเนี่ย

ยุนกิดันตัวเองขึ้น กดตัวเองให้เชื่อมต่อกับแทฮยองอีกครั้งโดยที่ลึกกว่าครั้งแรก ลึกจนแอบจุกเบาๆ ริมฝีปากบางโดนกัดเพื่อกลั้นความรู้สึกทรมานเล็กๆไว้ มือข้างหนึ่งของเขาจับอยู่ที่เอวบางและอีกข้างจับประสานนิ้วกับยุนกิไว้แน่น เติมเต็มช่องระหว่างนิ้วจนไม่เหลือที่ว่าง บทรักดำเนินไปอีกรอบโดยที่ยุนกิเป็นฝ่ายขยับขึ้นลงเองและมีบ้างที่เขาสวนสะโพกให้กลับยุนกิได้รู้สึกเสียวเล่นตรงช่วงท้อง

อุณหภูมิห้องที่ยี่สิบสามองศาไม่ได้ช่วยให้อุณหภูมิร่างกายเย็นขึ้นแต่อย่างใดกลับยิ่งร้อนขึ้นกว่าเก่าด้วยอารมณ์สะสมและความต้องการที่มากขึ้นไปตามลำดับ ทั้งสองโหยหาความสุขจนเมื่อเสร็จสิ้นแรงอารมณ์ ยุนกินอนแผ่ลงไปบนเตียงอีกครั้ง หลับตาและยกแขนขึ้นบังตา แสงไฟห้องตอนนี้มันทำเอาตาพร่าไปเสียหมด ทั้งร้อน ทั้งปวดเมื่อยไปหมด ตรงช่วงล่างรู้สึกแสบเล็กๆเสียด้วยซ้ำ เนื้อตัวเหนอะหนะจนอยากจะอาบน้ำเต็มที แต่ตัวเขาตอนนี้ที่หมดแรง ขาสั่นขนาดที่ว่าแม้แต่จะยืนยังไม่ได้

ไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร แทฮยองช้อนตัวยุนกิขึ้นพาเข้าห้องน้ำไปล้างเนื้อล้างตัว เสื้อเชิ้ตสีดำสนิทที่ใส่อยู่ตอนแรกเปื้อนสกปรกไปหมดโดนถอดออกและโยนลงตะกร้าผ้าไปเรียบร้อย ร่างเล็กโดนวางลงในอ่างน้ำที่ไม่รู้ว่าไปเตรียมไว้ตอนไหนช้าๆ เขากดเปิดน้ำจากฝักบัวด้านบนให้ไหลลงมา สายน้ำเย็นช่วยให้ร่างเล็กที่หมดสภาพตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ยุนกิเงยหน้าขึ้นรับสายน้ำโดยมีแทฮยองตามลงมานั่งในอ่างด้วยเรียบร้อย

“ไม่เอาแล้วนะ” ยุนกิพูดด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน หมดแรง ดวงตาตี่ตอนนี้แทบจะลืมไม่ขึ้นเสียด้วยซ้ำ เขาหัวเราะเบาๆ รองน้ำล้างหน้าให้คนตัวเล็กอีกครั้งและขยับตัวเข้าไปใกล้

“จะช่วยทำความสะอาดไง”

ดีที่ครั้งนี้เขาใส่ถุงยาง การทำความสะอาดเลยไม่ต้องยุ่งยากแบบที่ต้องทำความสะอาดข้างใน แทฮยองช่วยยุนกิขจัดคราบสกปรกทั้งหลายจนโดนไล่ออกมาก่อน

“ไปจัดการเตียงเลย” เสียงติดแหบเล็กๆชี้หน้าสั่งจนเขาต้องยอมออกมาแต่โดยดี

กลับไปต่อ ► http://goo.gl/SszRJj